lunes, 25 de febrero de 2013

Fratridenticidas.



¡Soi un asturiano de la hostia! Ta claro. Un xenuino modelo d'asturianía. ¡Ése soi eu! Soi d'ese xeito d'asturiano qu'escuita dicir "Asturias" y xa nun ye coce el pan nel sou peleyo de pita y hasta ye entra algún calofrío, y úa sapieira que se mata namás col emoción espetada nun berrido, un esplicación pasional sobre os sous Ormuz y Arimán, ou váiseye úa llágrima arroubada por un frenesí que reverque bioco bullicego, ceibada nel corume del delirio amoroso. Conozo nalgún caso, y quero conocer, noutros, cada chisco del sou tarrén. Esmólenme os sous problemas y respínganme as súas malas novas. Preocúpame a súa historia dende el orixe, gústame saber da pena veya que tuvo ou ha a ter sentido nel llugar, el tempo y el xeito precisos pa falarnos da súa arquitectura y dos sous porqués. Atráinme as súas llinguas: lléolas y miro de que nun s'esqueizan por mor d'outra identidá nova que nos arrale el sentir de noso. Téntame, como fiya d'un feitizo, a súa Hestoria: el agraria, el ecolóxica, industrial, política, eclesiástica... A del sou territorio decidido y xebrao, a dos dictámenes que mandan en lo qu'acabamos sendo nun requeixo dos tempos. Bebo dos sous zumes y xanto del sou sustento; empítuome, feliz, nel augua folgosa y chía de vida del sou mar... Quero dicir que quero la mar esta terra y asina, con pasión, penso que lo vou amostrando cada día que pasa. Anque, el outro día, un dos muitos asturianos de miseria con aires de ser a caye Uría, escuitóume falar como mía madre. Como eu falo. Y nin perguntóu: díxome qu'era gallego. Malditos identicidas. Fratridenticidas.

No hay comentarios: